Aan het einde van het gesprek krijgt de Oekraïense Mariia ineens tranen in haar ogen. Gegeneerd wendt ze zich af en wiegt met de kinderwagen waarin haar zes weken oude zoon ligt (de eerste baby die werd geboren in de Tilburgse opvanglocatie). Het gaat om de vraag of er nog iets is, wat zij graag in het krantenartikel vermeld wil hebben en plots moet ze zoeken naar Engelse woorden: om haar dankbaarheid te uiten. Het Nederlandse volk, Nederland, de mensen hier. Hoe die haar opgevangen hebben, ze komt woorden tekort...
Door Gerard Sanberg
Het gesprek in de opvanglocatie aan de Ringbaan West (voormalige GGD-gebouw) is dan bijna een uur bezig en die tranen zijn onverwacht. Mariia is meest opgewekt, soms vrolijk zelfs. Ze doet haar best om de vragen zo correct mogelijk te beantwoorden.
Gevlucht uit Odessa
Ze is uit Odessa gevlucht toen de bombardementen daar toenamen. Via Polen. Nee, nog niet zwanger toen. Ze kende haar partner Ahmed wel, uit Oekraïne, maar ze hadden geen relatie daar. Dat is hier pas begonnen: “Here we started dating.” Tja, en zo is het gekomen dat daar nu die zes weken oude Daniël ligt. De bevalling was zwaar, ’painfull’, en werd ingeleid. Daar was ze wel blij mee want het zag er even naar uit dat Daniël op háár verjaardag zou worden geboren: 28 september. Maar dat werd dus de 29ste. En nu gaat het goed.
Haar man is niet bij het gesprek: “No, he is working.” Waar? Bij een logistiek bedrijf, in een ’ware house’. Geweldig dat dat zo makkelijk ging. Eigenlijk is hij musicus en in Oekraïne werkte hij in de ICT, vertelt ze trots, maar vanwege de taal kan hij daarin niet aan de slag. Zijn muziek heet ’Genielactic’ en hij heeft een blog. Met een aantal anderen werkt hij aan een videoclip. “He is writing songs and trying to promote himself.”
Zelf werkte Mariia in Oekraïne als accountant toen de oorlog uitbrak. Ze had bijna geen geld en wilde weg met haar andere zoon, van twaalf. Dat lukte dus en hier ontmoette zij Ahmed opnieuw. Toen ze zwanger raakte was hij aanvankelijk “scared”, maar zijn vrienden overtuigden hem dat het okay was: “It ’s cool. Mariia is a good woman, you will never find someone like her!” Ze lacht: “Well thank you.” Haar toekomst ligt hier, heeft zij besloten. Een paar dagen geleden werd Odessa weer gebombardeerd, haar ouders zijn daar nog. Die waren het ermee eens dat zij vertrok: “They were happy that we left. Worried about their grandson.”
Tranen van dankbaarheid
En dan, op het einde, komen die tranen. Van dankbaarheid. Ze prijst de Nederlanders de hemel is. Dat zij zo goed is opgevangen. “I didn’t have anything. I was so scared.” Maar de mensen hier waren vriendelijk en vol medeleven. “Thank you!”, herhaalt ze enkele keren. En Marije, van Contourdetwern, heeft haar zo goed geholpen! “Thank you!” Waarop ook Marije even moet slikken.