Geen kerstpakket
Vijftig jaar geleden kreeg ik een mooie baan in het onderwijs. Ik was jong, ambitieus maar ook onzeker. Complimentjes deden me meer dan goed. Zo tegen de kerstvakantie moest er nog van alles gebeuren: rapporten schrijven, oudergesprekken, schoolkrant, kerstmusical, kerstsfeer in de klas creëren enz. Als het dan eenmaal kerst was geworden, had ik weinig weerstand meer en was ik blij met twee dagen van rust en familiebezoek. Tijdens het kerstdiner werd door zwagers breeduit gesproken over hun compliment van de baas middels een kerstpakket. Met jaloerse oortjes hoorde ik dat aan want ik kreeg geen pakket van het schoolbestuur. Ach wat maakte het uit, ik had heel wat leuke reacties van ouders en kinderen ontvangen over mijn eerste maanden als onderwijzer.
Kerstkrans
Toch knaagde er diep van binnen iets. Had ons bestuur geen oog voor hardwerkende leerkrachten of was het woord kerstpakket nog niet tot de dames en heren doorgedrongen? Zeven jaar later stapte ik over naar een andere school en daarmee ook een ander bestuur. Als een kind zo blij was ik toen vlak vóór kerstvakantie een kerstkrans werd bezorgd door een bestuurslid. In de jaren die volgden groeide de krans uit tot een grote doos vol lekkers. Het uitpakken was een feestje op zich want wat zou er dit jaar allemaal in zitten?
Cadeaubon
De kentering kwam toen we het steeds beter kregen. Tijdens de kerstdagen vertelden we elkaar nog wel dat we een kerstpakket hadden gekregen maar de boventoon was jammer genoeg ontevredenheid. “De baas weet toch dat ik geen witte wijn lust.” Een ander zei: “Wat moet ik nou met zo’n lullig schaaltje.” En nummer drie mopperde op het gehele kerstpakket: “Er zit van alles in dat ik al in huis heb: chips, wijn, bonbons, blikje mandarijntjes.” Dat gemopper resulteerde in een groot aanbod van kerstpakketten op Marktplaats: over ontevredenheid gesproken. Uiteraard hoorden de bazen van Nederland ook dat hun werknemers steeds moeilijker blij gemaakt konden worden. Het fenomeen cadeaubon nam langzaam maar zeker het traditionele kerstpakket over. Je kon met die bon in allerlei winkels (en later webshops) zelf een prestent uitzoeken. Daar kon toch geen gemopper over ontstaan?
Moraal
Maar helaas, het gemopper bleef jaar na jaar aanhouden want ook de cadeaubon was weer niet goed. “Zo onpersoonlijk, zo’n gedoe.” De bazen bedachten weer iets nieuws. Een kerstmarktje in de centrale hal waar diverse bedrijven zich presenteerden en waar je zelf een pakket mocht samenstellen. Leuk? “Ach, wat heet. Het is goed bedoeld maar het ouderwetse pakket met allerlei lekkers is toch mijn favoriet.”
Moraal van dit verhaal. Ontevredenheid ten top. Schaamte komt uit mijn pen gevloeid. Zijn we dan dusdanig verwend dat we niet eens meer blij kunnen worden met een present? Het is een trieste constatering: ja we zijn een verwend stelletje geworden.