door Kees van Kemenade

x

“Natuurlijk hebben de meeste leden van onze band zenuwen als we daar straks op het podium van Elckerlyc staan. De ene meer, de andere minder, maar we hebben onder leiding van onze docent en muzikaal leider Lodewijk Lenaerts flink geoefend. Dus echt mis gaan is uitgesloten.” Dat vertellen Alex van Dijk, 15 en spelend op de elektrische gitaar, Naomi de Beer, 19 en alt-saxofoon, Teije Vriens 13 en ook op elektrische gitaar. Sydney de Wit, 18, neemt de zang voor haar rekening. De oefenruimte vandaag is in The Box “De broers Ralf en Jeroen van Doormaal zijn er vandaag niet bij, maar zij doen wel mee als we gaan optreden. Wat we spelen? Hoofdzakelijk Engelstalige covers, zoals …” Ik hoorde bij de binnenkomst al een song die ik nog ken uit mijn eigen jeugd - Begging, Begging - ooit voor het eerst op vinyl nog uitgebracht door Franki Valli en The Four Seasons, eind jaren zestig. Dus lekker stevige rockmuziek, maar niet van de allerhefstigste hardrock. Gewoon nummers waar jij je als jongere goed bij voelt en waar jij je emoties in kwijt kunt.

Waarom muziek?

Alex weet nog precies hoe de vonk bij hem oversloeg. “Dat was in groep 5, op een middag toen we met school naar een kennismaking met muziekinstrumenten gingen in Elckerlyc. Er was ook een workshop en raakte daar meteen enthousiast. Ik zag ook een paar optredens van Lodewijk en besloot gitaarles bij hem te nemen. Wat ik zo gaaf vind aan de elektrische gitaar? Het brute karakter van het instrument. Grote bewondering heb ik voor bands uit het verleden, zoals Guns and Roses en de klassieke riffs die zij bedachten. Dat probeer ik na te volgen.”

Teije speelt al vanaf groep vijf gitaar, eerst akoestisch nu vooral elektrisch. “Je kunt met een elektrische gitaar heel lekker los gaan. Misschien kan dat ook wel met iets anders, maar ik houd het bij de muziek.”

Naomi koos tien jaar geleden voor blaasinstrumenten. “Dat was ook in groep 5 en dankzij de helaas opgeheven harmonie St. Willibrordus uit Diessen. Zij gaven een project op school om kinderen bekend te maken met de muziek van de harmonie. De saxofoon sprak mij heel erg aan en ben daarom les gaan nemen bij Hanneke Colsters. Waarom de sax? Je kunt er zo geweldig je emoties in uitdrukken en dat vind ik belangrijk.”

Sydney speelt zelf geen instrumenten, maar haalt haar voldoening uit het zingen. “Altijd, van jongs af aan heb ik dat leuk gevonden. Maar om je stem te kunnen beheersen moet je echt wel lessen volgen. Dat doe ik nu zes jaar bij Margot Engel. Mooi dat ik nu een plek heb bij de band.”

Bij een band

Nou is het spelen thuis in de woon- of slaapkamer iets wat sommige jongeren leuk vinden. Maar de leden van Dyers Dawn kiezen daar niet voor. Daarin zijn ze unaniem. “Alleen musiceren is maar leeg! Maar samen spelen is juist heel gaaf. Gezellig natuurlijk, maar nog belangrijker: het is heel motiverend om elkaar dingen te laten horen. Nu gaan we dus optreden voor mensen in de zaal die allemaal naar ons kijken en luisteren. Daar kijken we wel naar uit, met enige spanning. Gelukkig hebben wij een goede begeleider, Lodewijk, die ons voortdurend tips geeft. Hij zegt vooral als het goed is en dat vinden we fijn. Nee, mopperen doet hij nooit. Soms speelt hij gewoon zelf ook mee, want hij houdt net als wij van muziek.”

En de repertoire keuze; hoe komt die tot stand? “Ieder maakt een lijstje van nummers en dat bespreken wij in de groep. Past het in onze setlist? Als we samen positief beslissen, dan gaan wij het inoefenen.”