De inspiratie voor mijn muzikale verhalen komt wekelijks uit onverwachte hoek. Soms met grote thema’s, als er iemand overlijdt of er ergens oorlog uitbreekt. Soms klein, bijvoorbeeld als de avondzon valt over het voedselbos. En soms heel klein, als de jongste dochter een nieuwe pyjama aan heeft met daarop de iconische tekst ‘Dream on’. Dan gaat het in mijn hoofd alweer los en kan ik niet anders dan de band Aerosmith deze week in het middelpunt zetten.

Aerosmith lijkt een band van dertien in een dozijn die met wat fantasie geplaatst zou kunnen worden in een rijtje met Europe, Extreme en Guns n’ Roses. Maar niets is minder waar. De band heeft een stevig muzikaal fundament, een klasse gitarist en is vooral uniek door het kenmerkende stemgeluid van Steven Tyler. Zet daar Axl Rose maar eens naast: dat wordt een zielige vertoning voor de Guns n’ Roses frontman…

Toen ik geboren werd stond de eerste single ‘Dream on’ van Aerosmith in Nederland in de tipparade. Niet normaal hoe lang die band al mee gaat. Zelf maakte ik kennis met de band in 1986 toen ze samen met RUN DMC een megahit scoorde met ‘Walk this way’. Ik vond de clip grappig en herinner me vooral hoe imposant groot de mond van Steven Tyler was. Tyler’s schreeuw kwam daarna nog terug in ‘Love in an elevator’, maar de muziek pakte me op dat moment nog niet.

Indruk

Dat gebeurde wel toen eind 1993 ‘Cryin’ werd uitgebracht. Prachtnummer met vooral een prachtige videoclip erbij. Het zou de eerste video worden van het drieluik met ‘Amazing’ en ‘Crazy’ met Alicia Silverstone in de hoofdrol. Nou draait het bij mij natuurlijk vooral om de muziek, maar die clips maakten toen veel indruk op me, dat kan ik me goed herinneren. Nu, dertig jaar verder, kan ik de drie nummers veel meer waarderen om hoe gruwelijk goed ze in elkaar zitten. Sowieso een erg sterk album trouwens: Get a grip.

“There was a time when I was so broken-hearted, love wasn’t much of a friend of mine. The tables have turned, yeah, ’cause me and them ways have parted. That kind of love was the killin’ kind, so listen: all I want is someone I can’t resist. I know all I need to know by the way that I got kissed. I was cryin’ when I met you, now I’m tryin’ to forget you. Your love is sweet misery. I was cryin’ just to get you, now I’m dryin’ ’cause I let you. Do what you do down on me, yeah.”

Waar Aerosmith van oorsprong een hardrockband is (luister maar eens naar ‘Sweet emotion’) komen het gitaarspel van Joe Perry en de zang van Steven Tyler mijns inziens het beste tot hun recht in de rasechte rockballads. Man, wat kan die Tyler mooi zingen: ruw, maar loepzuiver. Zet daar een prachtige tweede stem achter en er ontstaat een uniek geluid dat herkenbaar is uit duizenden. Zo ook in Amazing: als Tyler zijn mond en daarmee zijn registers opentrekt dan kun je niet anders dan kippenvel krijgen over je hele lijf.

“It’s amazing with the blink of an eye, you finally see the light. It’s amazing when the moment arrives that you know you’ll be alright. It’s amazing and I’m sayin’ a prayer for the desperate hearts tonight.”

Drieluik

Met het iconische ‘Crazy’ sloot Aerosmith het muzikale drieluik van mijn eind tienerjaren af. In de videoclip is er naast Silverstone ook een glansrol voor Liv Tyler, de dochter van. Ik kijk er nu heel anders tegen aan, maar wat had ik de bolide met die twee blondines toen graag tegengekomen… Dream on…

“That kinda loving makes me wanna pull down the shade, yeah! That kinda loving, yeah, now I’m never, never, never gonna be the same. I go crazy, crazy, baby I go crazy. You turn it on, then you’re gone, yeah you drive me crazy. Crazy, crazy for you baby. What can I do, honey? I feel like the color blue. I’m losing my mind, girl ’cause I’m going crazy.”

Waar de liefde voor Aerosmith zich wat mij betreft vooral centreert rond deze drie nummers, kan niemand er omheen dat de band met het grootste gemak een dubbel-CD kan vullen met alleen maar hits. Wat te denken van ‘Rag doll, ‘Livin’ on the edge’, Pink’, ‘Jaded’, ‘Janie’s got a gun’ en ‘I don’t want to miss a thing’? Vooral in Jaded is de zang van Tyler trouwens ongeëvenaard.

Toen ik onlangs op YouTube wat video’s opzocht van Aerosmith, stuitte ik op de opname van ‘Dream on’ tijdens het tribute concert voor de slachtoffers van de aanslag op de Boston marathon in 2013. Tyler en Perry brengen daar samen met een kinderkoor op indrukwekkende wijze het nummer wat meteen extra lading krijgt. Ook wel schrijnend om te zien hoe Tyler al die jaren zijn stembanden tot het uiterste belast heeft. Zo erg zelfs dat de band vorige maand de concerten van haar afscheidstour af heeft moeten zeggen. Een halve eeuw lang zorgde de band voor unieke rockmuziek. Laten we voor alle fans en liefhebbers hopen dat dat stuk muziekhistorie niet als een nachtkaars zal doven, maar dat die engelenzang met een rauw randje nog lang als een donderslag bij heldere hemel door zal galmen.

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik