Waar een ode aan Aerosmith vorige week te danken was een een tekst op de nieuwe pyjama van dochterlief, huisde afgelopen week het briljante nummer ‘Shine’ van Rosemary’s Sons in mijn bovenkamer. Aanleiding: een pakketje van internetwinkel Shein dat door de bezorger aan de deur werd afgegeven. Inspiratie komt dus schijnbaar ook gewoon via de voordeur.

In mijn TOP2000 lijst op Spotify staan alleen maar juweeltjes van liedjes, al zeg ik het zelf. Over smaak valt zeker te twisten en muziek is hoe dan ook persoonlijk. Maar er zijn van die nummers die jarenlang als een parel in een oester verborgen blijven en door hun zeldzaamheid just bijzonder worden. Voor mij is ‘Shine’ van Rosemary’s Sons zo’n nummer.

“We couldn’t decide on who was going to drive tonight. So I guess he felt the tension from his side of this taxi-ride. Asking us where we’re headed for and if we were both alright, I said just drive.”

Ik heb de band volgens mij ooit één keer live zien spelen op een festival. Veel herinner ik me daar niet van, behalve dat het redelijk stevige rockmuziek was. En dat het een band was die live erg goed speelde. Maar veel verder gaan mijn actieve herinneringen aan Rosemary’s Sons niet. Op dat ene briljante nummer na dan.

Repetitiehok

Hoe ik precies kennismaakte met Shine weet ik niet. Maar het nummer pakte me meteen volledig in. Ik heb ook helemaal een beeld hoe dit nummer in een repetitiehok is ontstaan: versterkers vol open en rockmuziek maken zoals God het ooit bedoeld heeft. De gitaren in het nummer zijn ongeëvenaard: niet de beste compositie in de geschiedenis van de popmuziek, maar wel direct het hart in.

“I... I still shine. With every passing neon sign, I took everything inside. I still shine.”

Het intro zou zo de soundtrack kunnen zijn van een thriller waar een jongedame achterna wordt gezeten door een greep. Zet het nummer maar eens op en probeer je dit beelden voor de geest te halen. Stemmige gitaar, opzwepende drums, orgeltje erbij en de weg is vrij voor vier minuten onvervalste rockmuziek, en dat gewoon uit Nederland. Een wonder eigenlijk dat de band niet echt is doorgebroken bij het grote publiek. Immers: in diezelfde tijd lukte het Di-rect wel met precies hetzelfde kunstje. Maar goed: als dat was gebeurd dan had ik hier geen muzikaal epos geschreven.

De zang van Martijn Hagens doet mij denken aan de Bruce Springsteen van vroeger. Iets minder schor, maar wel met een rauwe rand. Wat het nummer verrassend maakt, is de zangeres die er aan meedoet: Ilse de Lange. Nou heb ik in de basis verrek weinig met Ilse de Lange als zangeres. Prima country-zangeres hoor, maar het hikt wat mij betreft iets teveel tegen Dolly Parton aan. Wat voor haar zelf overigens een compliment is, maar is vind het wat ‘knauwerig’. Af en toe een liedje van De Lange tussen de bedrijven door kan ik hebben, maar geen overdosis aub.

Kwaod

Maar als ik af ga op haar kwaliteiten in dit nummer met Rosemary’s Sons (in die tijd zaten ze samen bij Warner Music; de aanleiding voor de samenwerking) dan ben ik meteen om. Ilse is ‘kwaod’ en die jas past haar erg goed. Niks geen zoetsappig geprevel of galopperend gemurmel, maar vloeken zonder scheldwoorden. You go girl!

“I take my coat and I go where I always go. Guess that I’ll pay for the ride. Right or wrong, it’s the same old song cause you never try. Shut up cause you never listen. You’re selfish and conceited and man: you never compromise. Well I still shine.”

Het zal de verrassende combinatie van artiesten zijn samen met de oerhollandse rock die mij ertoe beweegt dit nummer ieder jaar weer in mijn TOP2000-lijst te zetten. In de hoop dat meer mensen deze blinkende parel ontdekken in de grote hoop oesters die op Spotify en YouTube te vinden is. De hoogte notering van Shine in de TOP40 van 2002 is 34, dus de TOP2000 zal het nummer waarschijnlijk nooit halen. Maar het nummer is gewoon te goed om in de vergetelheid te raken. Dus iedere ziel die ik met dit verhaal beweeg om Shine op te zoeken, is mooi meegenomen. En voor de liefhebbers: dit voorjaar verscheen er na lange afwezigheid weer een nieuw album van Rosemary’s Sons: Take the day, own the night. Idee voor Sinterklaas?

“Shine all you want but you don’t taste like you used to. You can cry all you want but you don’t bring me down like you used to. You never gave me credits for the things I did for you, I’m alright, I’m alright. I... I still shine with every passing neon sign, I took everything inside. I still shine, I still shine.”

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik