Het is nog geen week geleden dat vriend en levensgenieter Sjef mij op de hoogte stelde van de komst van Green Day naar Nederland, volgend jaar juni in GelreDome. De twijfel duurde niet lang, want Green Day is een van de bands die ik erg graag een keer live zou willen zien. En dus zijn de tickets voor de Golden Cirkel in de pocket en is een Kleffe Ridders uitstapje daarmee ‘aanstaande’.

Ze staan allemaal in de kast: de CD’s die Green Day in de 36 jaar van haar bestaan uitbracht. Nou ja, om eerlijk te zijn liggen ze in de bananendozen met CD’s die op de zolder bij ons pa en ma staan, wachtend op de aandacht die ze eigenlijk echt verdienen. Ik schaar Green Day in mijn persoonlijke toplijstje met bands als Queen, Metallica, Doe Maar, Rowwen Hèze en Tröckener Kecks. Voor de afstandelijke luisteraar is het een bak herrie, maar ik hoor meer, veel meer…

Natuurlijk zette ‘Basket case’, het nummer waarmee de band in 1994 doorbrak, meteen de toon. Vrolijke punk, leuke clip erbij en meezingen gegarandeerd. Ook de volgende single, ’When I come around’ was lekker, hoewel ik ‘She’ en vooral ‘Welcome to Paradise’ erg sterk vond. Het album ‘Dookie’ heb ik sowieso helemaal grijs gedraaid. Green Day maakte voor mij simpele punkrock-muziek: rechttoe-rechtaan zonder teveel poespas. Mooie zang, goede tweede stem, raggende gitaar en strak drumwerk. Giet daar een ‘duwende’ basgitaar overheen en er klinkt muziek zoals God het ooit bedoeld heeft.

“Dear mother can you hear me whining? It’s been three whole weeks since that I’ve left your home. This sudden fear has left me tremblin’. ’Cause now it seems that I am out there on my own and I’m feeling so alone.”

American Idiot

In die tijd was ik vooral liefhebber van Green Day, zeker nog geen fan. Immers: ik zat in die jaren op kamers in Groningen en neigde vanuit heimwee en weemoed meer naar stemmige muziek met sterke teksten. Maar toen daar een jaar of 10 later het album ‘American Idiot’ was, kreeg ik een overdosis binnen waar ik nu nog steeds op teer. De plaat kreeg veel media-aandacht omdat hij in Amerika niet overwegend positief werd ontvangen. Ik vind het zelf het beste Green Day-album met evergreens als ‘Holiday’, ‘Boulevard of broken dreams’, ‘Jesus of suburbia’, ‘American idiot’ en natuurlijk ’Wake me up when September ends’, een ode aan zanger Billie Joe Armstrong’s overleden vader. Iedere keer weer kippenvel.

“Summer has come and passed, the innocent can never last: wake me up when September ends. Like my fathers come to pass, seven years has gone so fast: wake me up when September ends. Here comes the rain again falling from the stars. Drenched in my pain again, becoming who we are.”

Waar ik in die jaren steeds meer ben van gaan houden, is de geweldige stem van zanger Billie Joe Armstrong. Punkrock leent zich bij uitstek voor schreeuwerige, onverstaanbare zangers die het meer van hun performance moeten hebben dan van hun zangkwaliteiten. Armstrong is een positieve uitzondering op de regel. Dat hoor je in de snelle nummers waar hij zich moeiteloos en goed verstaanbaar doorheen worstelt, maar vooral in de wat rustigere nummers waar het er qua zang meer op aan komt.

Held

Neem ‘Working class hero’, de vertolking van John Lennon’s klassieker die Green Day speciaal opnam om aandacht te vragen voor de kansloze situatie in Darfur. Indrukwekkende clip die erbij zit trouwens, maar het nummer staat ook zonder die indrukwekkende video als een huis. Met Armstrong’s zang als hoogtepunt: in het begin ingetogen en fragiel, maar later kwaad, vol gas maar wel loepzuiver. Held!

“Till you’re so fucking crazy you can’t follow their rules. They keep you doped with religion, and sex and TV. And you think you’re so clever and classless and free. But you’re still fuckin’ peasants, as far as I can see: a working class hero is somethin’ to be.”

Persoonlijker favoriet is, ik schreef er al eerder over, ‘Good Riddance (time of your life)’. In het repertoire van Green Day misschien een buitenbeetje, maar wat een prachtnummer is dat zeg! Armstrong schreef het lied na de break up met zijn vriendin en was helemaal niet blij. Toch hoor je geen woede of verdriet, maar vooral berusting. Straight from the heart. Er zouden wat mij betreft af en toe best meer van dit soort ‘punkrock-ballads’ langs mogen komen, al is het alleen al voor de variatie.

Volgend jaar juni vieren wij samen met Green Day het 30-jarig jubileum van Dookie. De plaat die ervoor gezorgd heeft dat punkrock-muziek toegankelijk werd voor het brede publiek. We vieren dat goede muziek bestaat en generaties door blijft bestaan. Maar we vieren vooral dat we zelf de tand des tijds doorstaan en als een stel mafkezen al hoofdschuddend, airguitarspelend en in de lucht drummend aan het meeschreeuwen zijn met muziek uit onze jeugd. De eeuwige jeugd waarin we ons zo af en toe nog steeds wanen. Ik kijk er naar uit…

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik