Zondagmiddag is tijdens een herdenkingsbijeenkomst in het centrum van Raamsdonksveer, ter nagedachtenis aan het omgekomen gezin van den Elshout, een gedenksteen onthuld als een symbolische blijk van troost. Andy Marcelissen leidde de bijeenkomst. Hij blikt hieronder in zijn eigen bewoordingen terug op het dramatische ongeval een jaar geleden en deze verdrietige herdenkingsbijeenkomst.

De stilte

Piepende remmen

Slippende banden

Metaal verwrongen

Het branden

Daarna de stilte

Niet te doorbreken

Doodse stilte

Begint te spreken

En dan de drukte

Het kabaal

Maar te laat

Ze zijn allemaal...

Afgelopen weekend was het een jaar geleden dat een jong gezin uit Raamsdonksveer om het leven kwam op de A59 nabij Sprang-Capelle. Een roekeloze automobilist uit Zevenbergschen Hoek heeft dit op zijn geweten. Ik schreef dit gedicht een dag na het ongeluk en plaatste het op Facebook. En binnen no-time werd het honderden keren gedeeld. 1200 berichten van medeleven. Deze 22 woorden bereikten heel Nederland. Heel Nederland leefde mee met de overgebleven familieleden. Het werd een landelijke droefenis, het haalde de journaals en alle kranten. Het medeleven kwam vanuit de verste provincies. Er werden voor het huis van het gezin zelfs bloemen gelegd van mensen uit Friesland. Die grote impact ging een beetje langs de intense verslagenheid van de nabestaanden. Ze leefden in een cocon en hadden niet in de gaten wat het had teweeggebracht. Maar nu is er meer en meer het besef, hoewel de tranen nog niet op zijn.

Ons land was aangedaan, onze provincie zwaar gewond, maar Raamsdonksveer, waar het gezin al jaren fijn woonde, was het meest gehavend en bleef achter met een groot litteken. Na een jaar verdriet merkte men dat het dorp nog iets nodig had, als was het maar iets symbolisch. Afgelopen zondag werd er gezorgd voor ‘een pleister’ in de vorm van een herdenkingssteen. Het is slechts een pleister op de wonde, op een hele grote wond. Diep vooral. Maar wel een respectvol gebaar naar de vier verloren dorpelingen die nog midden in het leven stonden. En natuurlijk naar de achtergebleven verwanten.

Het huis waarin ze woonden is sinds kort leeg. Onlangs hebben de nabestaanden de sleutel moeten inleveren. Ze gingen er nog regelmatig heen, om langzaam aan het idee te wennen. De geur van het jonge gezin hing nog in het huisje, maar de ziel was eruit. Hun schoenen hebben lang voor de deur gestaan. Het leek erop alsof ze stonden te wachten op een gezinslid dat binnen zou wandelen, om de schoenen aan te doen en er mee weg te lopen. Het huis is leeg nu, maar het verdient nieuwe bewoners. Vrolijke bewoners, zingende mensen. Er moet weer leven in de brouwerij komen. Zoals dat huis gewend was.

Het huis is leeg nu. Wat rest zijn hele mooie herinnering en nu ook een aandenken. De herdenkingssteen werd door de nabestaanden geplaatst voor de kiosk in het hart van Raamsdonksveer. Dat hart dat zo zwaar getroffen is. Laat dit een plek zijn waar men voor altijd kan herdenken, kan mijmeren en zachtjes huilen. Opdat ze niet vergeten zullen worden.

Andy Marcelissen