Met een mix van opwinding, zenuwen en trots heb ik een persoonlijke mijlpaal bereikt.

Samen met Yvonne uit mijn SlowRun groep heb ik mijn eerste halve marathon gelopen. Het was voor ons beiden verre van een perfecte voorbereiding. Ondanks dat hebben wij intens genoten van de goed georganiseerde Drunense Duinen Loop. Want wat is het een mooi parcours, wat doen er veel gezellige deelnemers mee en wat staan er tot het einde toe allemaal enthousiaste mensen langs de route.

Als sportieve en ondernemende mama was het pad naar mijn eerste halve marathon gevuld met ups en downs. Ja, ik SlowRun tussen de 4 en 9 keer per week waardoor ik tussen de 25 en 75 kilometer per week train. Een duurloop van meer dan 10 kilometer was echter een luxe die ik me niet kon veroorloven. Gezondheidsperikelen binnen de familie zorgden afgelopen zomer voor twijfel en uitstel. Gelukkig was onderzoek mogelijk bij mij en kwam het verlossende woord dat ik zonder veel risico een halve marathon mag lopen.

Door ons samen in te schrijven voor deze prachtige wedstrijd hebben wij samen toegeleefd naar deze dag.

Met ons startnummer opgespeld, lopen we samen naar de start. Daar laten we een foto maken van onze gespannen koppies. We wachten met een koude wind op het startschot en even later zijn we vertrokken. Al kletsend raken we steeds meer ontspannen en genieten we onderweg van de mooie Loonse en Drunense Duinen. Hier SlowRunnen Yvonne en ik wekelijks en toch ervaren we het deze keer veel intenser. De hoge bomen, het losse zand, de verharde paden.

We lopen ons eigen tempo, focussen ons op een neusademhaling en voor we het weten, hebben we de eerste 5 kilometer gehad en drinken we wat water bij de verzorgingspost. De vriendelijkheid van de mensen die daar, en ook op de andere verzorgingsposten staan, is ongekend. Zo heel warm was het niet en toch was het heel fijn om even de tijd te nemen voor een slokje water. Prettig dat er zoveel vrijwilligers zijn die deze Drunense Duinen Loop mogelijk maken. Ik ben ze enorm dankbaar.

We SlowRunnen verder, genieten elke stap van de prachtige omgeving en gaan toch ook ons lijf voelen. Ik weet dat het beter is om daar niet te lang over na te denken. We mogen het benoemen en daarna vertellen we verder over een televisieprogramma, onze kinderen, het werk, de route, het publiek, de verzorging en wat allemaal nog meer.

Zo lukt het ons om na ruim 21 kilometer onafgebroken te kletsen de finish te bereiken. Ook dan staan er nog steeds enthousiaste mensen die ons aanmoedigen. En wat een bijzonder moment is dat. De laatste 100 meter houden we elkaars hand vast, armen in de lucht en wow, wat een ontlading. We hebben het gedaan: ons ingeschreven, aan de start verschenen, een halve marathon gelopen en de finish gehaald. Een machtig mooi moment om nooit te vergeten.

Dit avontuur heeft mij geleerd dat een perfecte voorbereiding niet altijd noodzakelijk is. Soms is het juist de moed om te beginnen, ondanks de imperfectie, die mij naar deze finishlijn bracht.