Het lijkt wel een slagzin van de groenste partij van Nederland maar niets is minder waar. Het is een titel die uit de dikke duim komt van uw groene columnist na een heerlijk middagje met kapitein Smulders. Eens bedwong hij elke zee vanaf een koopvaardijschip of aan land als drie sterren officier bij de landmacht maar het lot bracht hem aan de wal. Nu mag hij als bestuurslid van de Werkgroep Natuur en Landschap Oost West en Middelbeers de groene koers van streek en gemeente promoten.

Wees gerust waarde lezer, de vele tientallen columns met steeds weer een ander onderwerp uit de ons omringende natuur worden uiteraard voortgezet. Maar net zoals afgelopen zomer eens de verrekijker gericht werd op de Landcoöperatie dal van de kleine Beerze zo leek het uw redacteur en ondergetekende een perfect idee om eens een markante groene persoonlijkheid in onze gemeente onder de loep te nemen. Hans Smulders heeft al vaak in ons weekblad aandacht gevraagd voor groene zaken rond Middelbeers en nu hebben we de rollen eens omgedraaid. Staand aan de voet van de Middeleeuwse Oude Toren van Oostelbeers, luisterend naar een vlammend betoog van Hans, voel je bijna een siddering door je heengaan. Dat is wat zijn levensmotto doet, natuur moet je beleven en als er iemand is die dat kan is hij het wel. Vanuit zijn priemende ogen, de blik ver vooruit gericht, voel je zijn gedrevenheid uitstralen. De omgeving is anders maar het is alsof hij nog steeds op de brug staat en de opdracht geeft om recht vooruit te koersen. “Aye, aye, sir!” kan ik nog net inslikken. En toch is het niet het landschap waar zijn groene interesse mee begonnen is. Aan de verrekijker om zijn hals, de manier waarop hij deze hanteert, zie je het meteen. Dit is een vogelaar van geboorte. Zijn vader hield “wildvang”\. Nu volledig verboden maar toen was het gebruik om putters, vinken en geelgorzen te vangen en in een volière te houden. Terwijl hij dit vertelt realiseert hij zich hoe anders het nu is. Geelgorzen hebben niets te zoeken op uitgestrekte maisakkers maar krijgen misschien weer een kans op gerst en tarwe akkers die weer terug zijn van weg geweest. Zelf heeft hij ook gevangen. “Klampers” waren toen een uitdaging. Als geboren hunebedbouwer kijkt deze import Brabander meteen wat vragend om zich heen tot de vertaling “Torenvalk” genoemd wordt. Op zijn vijftiende werd hij actief in de Vogelwerkgroep Midden Brabant. Nog geen vijftig jaar later heeft hij net ten noorden van de Landschotse Heide een waar vogelparadijs gecreëerd. Achter zijn Beerser huis hangen twee torenvalken kasten, een steenuilenkast en mag de kerkuil gewoon binnen komen zonder kloppen. Zwaluwen hebben de keus uit allerlei aanlokkelijke plankjes in de paardenstal maar als eigenwijze donders worden er elk jaar slechts twee gebruikt.

Hans Smulders is inmiddels uitgegroeid tot autoriteit op het gebied van natuur en landschap rond Middelbeers. Samen met zijn mede bestuursleden en allerlei vrijwilligers heeft hij een koers uitgezet die niet alleen ten goede komt aan veldleeuwerik of nachtzwaluw. Het Nederlandse landschap is volledig door de mens geboetseerd, soms kan de natuur er verder mee aan de slag gegaan, soms houden wij het stuurwiel in handen. Oeroude zandwegen, een restant van wat eens een kwartkerk van de abdij van Tongeren was, akkers die eeuwen geleden bedreigd werden door stuifzanden of vennen die door noeste arbeid honderden jaren geleden uitgeturfd zijn. Het is dit cultuurlandschap waar de Werkgroep Natuur en Landschap zich ook voor inzet. Als columnist en bioloog laat ik mij graag inspireren door “Groen Vooruit!