We waren jong en onbezonnen, althans zo leek het aan de buitenkant tijdens die introductieweek in Achtmaal. In die week, ergens in 1985, gevuld met groepsgevoel stimulerende activiteiten, waren Annemiek en ik vaak in elkaars nabijheid te vinden. Wederzijdse aantrekking, Islands in the Stream, soulmates tot op zekere hoogte, voor de komende vier jaar van de opleiding.

Het was een bijzondere verschijning Annemiek. Knap en slank en een Madonna adept pur sang. Extreem getoupeerd en uiteraard knalblond haar, een groot kruis om de hals, knallige kleding, met van die netjes en handschoenen zonder vingers en stevig aangezette make-up. En een walkman met non-stop Madonna natuurlijk. Ik had zelf niet zoveel met Madonna toen. Ik zat meer in de scene van Madonna’s duistere tegenhangers: Nina Hagen, Thin Lizzy, The Ramones: dat werk. Maar ik bewonderde Madonna wel om haar vrijgevochtenheid. Een onafhankelijke, trotse vrouw, financieel en seksueel vrij, wars van dogma’s. En zo bewonderde ik dat vervolgens ook weer in Annemiek.

Helaas verloor ik haar uit het oog, we woonden zestig kilometer uit elkaar, maar: de zegeningen van social media! Ik werd haar derde vriend op Facebook. Ze twijfelde nog over het medium. Was het wel geschikt voor haar, zou ze er geen lastige types mee aantrekken? Ik kon haar gerust stellen, door uit te leggen dat je irritante types mag weigeren of blokkeren van Zuckerberg. Annemiek nam het advies ter harte en werd steeds actiever op het gezichtenboek. Ze toonde trots haar baksels, een opgeknapte kast en nieuwe balkonbloemen op haar tijdlijn. Ook deelde ze geregeld berichten en foto’s aangaande haar dementerende moeder. Daarmee oogstte Annemiek vele medeleven-smileys, wat haar weer goed leek te doen.

Kort daarna bezocht ik haar nog eens in haar flatje in Oosterhout. Een warm weerzien. Ik was een kwarteeuw grijzer, zij 25 kilo ouder. Maar wel het blonde haar nog op exact dezelfde wijze getoupeerd als toen. We hadden lol, hoewel Annemieks levensverhaal niet direct om te lachen was. Binnen een paar jaar na de diploma uitreiking raakte ze arbeidsongeschikt door een soort pleinvrees. Sociale contacten werden minimaal. Autorijden ging niet meer en een lange reeks liefdesrelaties was dramatisch geëindigd.

De liefde voor Madonna was wel gebleven.

Via het gezichtenboek bleven we contact houden. Toen kwam de coronacrisis. Al heel snel zag ik Annemiek typische antivaccersberichten plaatsen. Er volgden heftige discussies op haar tijdlijn en ik zag dat Annemiek in rap tempo van 827 naar 112 vrienden ging. Later volgden er posts tegen de milieubewegingen, maar ook berichten over de ‘chemtrails’ die vliegtuigen zouden achterlaten bij het verspreiden van ‘iets chemisch’ om ‘iets verdachts’ met de mensheid te doen. ‘Rasteren’ noemde ze dat. Ik zag alleen condenssporen van verkeersvliegtuigen. Steeds vaker ook ging het over Klaus Schwab en de pedofielennetwerken. Het was duidelijk dat Annemiek diep in de Fabeltjesfuik zat. Op zeker moment kregen we dan toch een online discussie samen, over de rechten van vrouwen, het recht op betaalbare kinderopvang en gelijke betaling van mannen en vrouwen. Ze vertelde dat zij het wel prima zou vinden, een rol achter het aanrecht, voor een man die de kost zou verdienen en die bij de belangrijkste beslissingen de knoop zou doorhakken. Met de kennis van nu zou ik daarin de ‘Tradwives’ herkennen, een reactionaire anti-emancipatiestroming die met name in de VS aan populariteit wint en waar ook Thierry Baudet boreaal van gaat kreunen.

Kort daarna toonde Annemiek op Facebook trots haar lidmaatschapsbewijs van Forum voor Democratie. En toen merkte ik tot mijn verbijstering dat Annemiek mij ont-vriend had. Ik stuurde een berichtje met de vraag naar het waarom. De druppel voor haar was dat ik op mijn eigen tijdlijn Gideon van Meijeren van FvD een bruinhemd had genoemd. Ik voelde geen neiging om het terug te nemen. Van Meijeren is voor mij een fascist, een manipulatieve rat die zaagt aan de poten van de democratie. Sindsdien is het stil tussen Oosterhout en Oirschot.

Onlangs toerde Madonna in Europa en dacht ik onvermijdelijk weer aan Annemiek. Ik zou haar nog weleens willen herinneren aan Madonna’s bewonderenswaardige vrijgevochtenheid.

Ik doe het toch maar niet. Papa Don’t Preach.