In elk journaal komt het onvermijdelijk langs: de strijd tussen Israël en de terreurorganisaties Hamas en Hezbollah. Sinds de verschrikkelijke terreuraanslag van Hamas op 7 oktober vorig jaar is het hele conflict geëscaleerd tot afschuwelijke proporties. Aan Israëlische kant kostte het geweld nu aan zo’n 1400 mensen het leven, aan de Palestijnse kant (vooral in de Gazastrook) staat de teller nu op bijna 50 duizend dode burgers en ruim 80 duizend gewonden. Dat is de gehele bevolking van Oirschot en Best samen (ik begin al voorzichtig in ‘samen’ te denken) dood en dan nog de populatie van Meijerijstad gewond.

De wereld is tot op het bot verdeeld. Als je medeleven toont voor de Israëlische slachtoffers heb je geen oog voor het leed van de moslims in de regio, als je je afschuw uitspreekt over de slachting aan Palestijnse kant, ben je ineens een antisemiet. Je wordt in één kamp geduwd.

De beelden van de verschrikkingen zijn hartverscheurend en ze blijven maar komen. Ik vind dat er hier in Nederland vaak maar gelaten op wordt gereageerd. “Laat ze het daar maar uitzoeken”, lijkt een beetje de tendens. Punt is echter dat wij als Nederland wel degelijk partij zijn in het conflict. We spreken ons - terecht – uit tegen terreurorganisaties als Hamas en Hezbollah, waarvan de kopstukken vaak ook nog riant zitten te leven in Dubai en Qatar. Daar doen we dus geen zaken mee. Goed zo. Maar is de Israëlische regering onder Netanyahu inmiddels niet evengoed een terroristische organisatie? Stelselmatig worden in de Gazastrook scholen en ziekenhuizen bestookt, met het excuus dat leden van Hamas zich er zouden schuilhouden. Zelfs als dat zo zou zijn, rechtvaardigt dit dan het doden van meer dan tachtig burgers en kinderen, om zo twee terroristen te grazen te kunnen nemen? Palestijnse pubers zitten zonder aanklacht jarenlang gevangen en worden gemarteld. Het water werd afgesloten, medische hulpkonvooien tegengehouden, er wordt gebombeerd op plekken waar het volgens het Netanyahu regime veilig zou zijn voor de Palestijnen. Het is begrijpelijk dat Israël veiligheid wil voor zijn burgers, maar rechtvaardigt dit een slachtofferaantal dat zo’n dertig keer zo hoog is bij de burgers aan de andere kant?

Ondertussen leggen we Israël geen strobreed in de weg. We drijven gewoon handel met een staat die een zeer agressief apartheidsregime uitoefent en landjepik speelt op de Westelijke Jordaanoever, het land mag gewoon meedoen met het Songfestival en met de Olympische Spelen en het zou me niet verbazen als we het land ook nog technologie leveren die militair goed van pas komt. En vergis je niet: Israël heeft zeer superieur militair spul. Elke keer als Hamas een paar veredelde vuurpijlen afschiet wordt al dat spul vakkundig uit de lucht gehaald en volgt er een represaille bombardement waarmee de poorten van de hel worden opengetrokken. De wraakzucht van Israël kent geen grenzen meer. Wat verlang ik nu terug naar de regeerdagen van Yitzhak Rabin, die in de nineties een vredesproces inzette, omdat hij als Joods premier inzag dat al dat geweld een heilloze weg was. Kort daarop werd hij vermoord. Niet door een Palestijn, maar door een orthodoxe Jood.

Ik zit vaker op social media dan goed voor me is waarschijnlijk. Regelmatig kom ik dan Nederlandse voorstanders van het Netanyahu-regime tegen, die alle wandaden van het door God Uitverkoren Volk goedpraten en zelfs peuter slachtoffers aan Palestijnse kant bestempelen als ‘kleine terroristjes’ die nu eenmaal óók verdelgd moeten worden. Mijn maag draait zich dan om. En waar hoorden we die taal ook weer eerder, over Untermenschen die allemaal vernietigd moeten worden? Hoe wrang en totaal onbegrijpelijk is dat, na het horrorscenario van Endlösung en Holocaust, gepredikt uitgerekend door de nazaten daarvan?

En dan aan ons de lastige taak, op vierduizend kilometer afstand, om de oorzaken van het conflict in historisch perspectief te zien en om het onderscheid te maken tussen Joods, Israëlisch, zionisten, kolonisten, progressieve Joden, conservatief religieuze Joden, Palestijnse burgers, Palestijnse Hamasstrijders, Palestijnse christenen, Palestijnse moslims, Israëlische voor- en tegenstanders van het Netanyahu regime, de noodzaak voor Netanyahu om uit de bak te blijven door zolang mogelijk aan de macht vast te houden, de afhankelijkheid van Amerikaanse Republikeinen én Democraten van de sponsoring van Joods-Amerikaanse miljardairs, de historische aanspraken van verschillende bevolkingsgroepen op grondgebied en een hele zwik partijen die lekker verdienen aan het conflict.

De dagen van het vredelievende Israëlische Songfestival winnende liedje ‘Hallelujah’ van Milk and Honey uit 1979 lijken heel, héél lang geleden…