Vanuit zijn torenkamer kijkt uw columnist uit over een landschap zonder diepte. Eiken zijn vage contouren geworden, de A58 en de windmolens verdwenen in de nevels. Elk geluid gedempt, roodborstjes zwijgen en staren somber naar een druppeltje op de punt van hun snavel.
Het is Sinterklaasochtend 2025. Verdwaasd Nederland heeft gister de enige echte hoofdpiet met de dood bedreigd omdat hij vermoedde dat de goedheilig man het in ons overvolle land te druk kreeg met bezorgen van cadeautjes. Daarvoor was maar één oplossing volgens de hooggeleerde heer: ouders moesten stiekem hulp aanbieden en zelf pakjes gaan bezorgen. Op zich een geweldig idee. De helft van Nederland is immers altijd al bezig om met steeds groter wordende dozen te slepen voor de andere helft van Nederland. Met al deze expertise en het gegeven dat Nederland in krap zeventig jaar acht miljoen nieuwe pakjes ontvbangers mocht begroeten is zijn voorstel geniaal. Helaas heeft een eveneens groeiend legioen hier geen boodschap aan. De hoofdpiet verraadt het geheim van Sinterklaas en dus moet hij hangen. Tegen deze vorm van extremistisch gedachtengoed is maar één passend antwoord: hang wat mistflarden rond de hoofdpiet en hij is prima beschermd tegen loslopende idioten.
Terwijl mist voor ons gejaagde en overvolle leven maar lastig is heeft de natuur er soms juist profijt van. Veldmuisjes die hun wintervoorraad gras snel zagen slinken kunnen zonder gezien te worden door een loerend buizend oog rustig op stap gaan. Paardenbloemen die druk bezig zijn om te profiteren van elke niet vriezende winterdag kwispelen blij met elk jong blad want mist maakt hun wortelsfeer lekker vochtig. Bruine winterjuffers op de Landschotse Heide zien hun ijzig pantsertje van vorige week veranderen in een diamanten jasje van sprankelende druppeltjes. Reeën schudden een keer goed en elk mistig condens druppeltje schiet pijlsnel uit hun vacht. Mist deert hun niet, die vervelende tweepotige mensen ruiken ze toch wel en Brabantse wolven zijn even niet aanwezig.
Als het aankomt op zien is mist wel een probleem. De eerder genoemde windmolens kunnen bij dichte mist ware gehaktmolens worden. Ganzen, kraanvogels en majestueuze zeearenden zien dan de malende wieken of knipperende lampen op de rotor niet meer, vliegen er tegenaan en landen vervolgens met een geamputeerde vleugel. Overstekende dassen en zwijnen weten niet goed wat ze met verstrooid licht moeten en komen zo onzacht in aanraking met zoevende autobanden of de voorkant van blikken monsters.
Mistflarden zijn tegenwoordig niet alleen letterlijk op te vatten. Rond het Haagse toerentje hebben ze er elke dag mee te maken. Alles draait al jaren om de grootste mistmachine. Wie daar de sleutel van heeft is kampioen verbergen van de werkelijkheid. Nederland wordt overspoeld door asielzoekers, u ziet ze niet omdat ze verborgen worden door de mist. Verstikte natuur en klimaatklimaatverandering bestaan niet, kijk maar naar buiten en zie de heerlijke mist waarmee elk probleem ontkent kan worden.