Tientallen doden na een gekapseisd schip op de Middellandse Zee vol met Afrikanen op weg naar een beter leven in Europa. Veel aandacht krijgt het meestal niet. Een losgebroken paard in Westelbeers en een kat in een boom in Eersel krijgen meer aandacht.

Vluchten voor geweld, onderdrukking, voor een beter leven en voor veiligheid is niks nieuws. Ook niet in Oirschot. In 1944 vluchtte ons pap samen met ‘ons’ opa en oma en de rest van het gezin vanaf de Oude Grintweg naar familie in Berkel-Enschot. Te voet en met een kar waarop de jongsten zaten (ons pap was twee jaar oud) en wat bezittingen lagen. Het oorlogsgeweld teisterde Europa en ook Oirschot ontkwam er niet aan. Gelukkig keerde na alle ellende de rust weer terug en begon rond de jaren ‘60 een enorme bloeiperiode in Nederland. De weelde is enorm bij veel mensen, al lijkt niet iedereen dat te beseffen.

Wereldwijd is er nog veel ellende, vaak ver weg maar soms ook dichtbij. Mensen raken op drift, slaan op de vlucht voor oorlog, honger, ellende, door uitzichtloosheid en vele andere oorzaken.

In Oirschot streek begin 20ste eeuw een gezelschap van Franse vluchtelingen neer, de paters Montfortanen. Deze paters verlieten Frankrijk, waar men de scheiding van kerk en staat vorm gaf en religieuze ordes minder ruimte kregen. Oirschot was nog erg Rooms en de paters vonden er een warm welkom.

Vele jaren later vonden vluchtelingen (deze keer vanuit o.a. Syrië en Afghanistan) een minder warm welkom in Oirschot.... Ze zouden worden gehuisvest in de gebouwen waar voorheen de Franse paters en hun volgelingen gewoond hadden, aan de Montfortlaan.

Veel van die mensen waren het religieus fanatisme in hun geboortelanden ontvlucht

Ik denk dat we aan de vooravond staan van vluchtelingenstromen van enorme grootte. Klimaatverandering en de daaruit voortvloeiende problemen van droogte, overstromingen en ander natuurgeweld is daarvan één reden. Religieus extremisme, onderdrukking en het vooral het uitblijven van echte welvaartsverdeling zijn andere redenen.

Mensen zullen hun geboortegrond verlaten en zich elders proberen te vestigen.

Aanpakken van de oorzaken van klimaatverandering, verdelen van rijkdom, inzetten op onderwijs, armoedebestrijding en solidariteit zijn daarom meer dan ooit keihard nodig om de wereld leefbaar te houden. Wegkijken, de ontwikkelingshulp afbouwen (zoals Nederland nu doet) en een ‘eigen volk eerst’ mentaliteit komt uiteindelijk met een hele grote rekening en is niet alleen heel asociaal, maar ook niet erg verstandig.

Sander Putmans