Natuurlijk was de keuken gepoetst en waren de kamers (voor zover je die in mocht) brandschoon. Oh ja, en poffertjes bakken ze daar ook echt niet elke dag hoor. Maar voor de open dag, afgelopen zaterdag, werd alles uit de kast getrokken om de circa honderd bezoekers een beetje indruk te geven waar al die (minderjarige) vluchtelingen/asielzoekers soms een hele tijd verblijven. Onder die bezoekers vooral buren en inwoners uit Strijen en Dommelbergen.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat de jongeren er maximaal een half jaar zouden verblijven. Maar bedoelingen zijn bedoelingen hè, dat weten we zo onderhand wel. De procedures kunnen heel lang duren. Dus wonen sommigen er al vanaf de ingebruikname van het voormalige kantoorgebouw.
Zoals Ahmed. Hij heeft inmiddels een verblijfsvergunning en wacht op een plaats in een huis waar meerdere vluchtelingen met ook die status verblijven in afwachting van een zelfstandige woning, maar die zitten dus ook overvol.
De bewoners kunnen gebruik maken van tolken via ‘global talk’ in geval ze gesprekken hebben met de IND, het gemeentehuis, ziekenhuis of voor andere belangrijke zaken. Hun kamers zijn uitgerust met basisvoorzieningen. Zelf moeten ze hun eigen was doen en koken. Ook kunnen ze een beroep doen op een medewerker van de stichting Nidos, een soort voogdij-instelling.
Een enkeling komt uit zichzelf, anderen zijn hierheen gestuurd in de hoop dat de rest van de familie dan later ook deze kant op kan komen. Bij voorbaat ‘kanslozen’ gaan naar speciale opvangplekken. “De kans dat daar jongeren tussen zitten die de illegaliteit in duiken is natuurlijk aanwezig”, aldus een medewerkster. “Criminelen liggen op de loer.”
Achter het gebouw is een soort trapveldje en natuurlijk is er ook een huiskamer met televisie en spelletjes. Overdag zitten de meesten op de ISK (internationale schakelklas) in Breda. Daar leren ze ook Nederlands. “Maar het zou helemaal geweldig zijn als ze ook mogen gaan werken want er is werk genoeg. Punt is dat je dan een sofienummer nodig hebt en dat krijg je niet als je geen verblijfsvergunning hebt. Ahmed werkt bijvoorbeeld in een supermarkt.”
Zeker, er zijn ook gelukzoekers bij, maar de vader van Ahmed is er dus al niet meer. Oorlog in Syrië. Het zal je maar gebeuren. Hij heeft nog wel contact met zijn moeder. “Soms is het er veilig, vaak ook niet”, zegt hij. Dat wij van dit soort ellende nog steeds gevrijwaard zijn en - meestal toch – in behoorlijke welvaart leven is alleen maar des te meer reden om te denken: Wat als wij er vandoor moeten? Zouden we dan niet blij zijn met een opvang?!
evr
(foto’s Casper van Aggelen)