Ze hebben hun volkstuinen vlakbij de karakteristieke molen in Moergestel. Ze ontlenen er hun naam aan, maar hebben er toch geen enkele connectie mee. Alhoewel landelijk de belangstelling voor volkstuinen alsmaar toeneemt, hebben ze volgens voorzitter Kees de Lange nog steeds een enigszins alternatief imago. Tijd om daar eens opheldering over te krijgen.

Door René de Jong

Het is een grauwe dinsdagochtend, een graadje of acht slechts. Geen echt plezierige omstandigheden om op je gemakje een gesprek met elkaar te voeren. Gelukkig blijkt Kees (69) een oplossing te hebben: we kunnen in zijn kas van twee bij vijf plaatsnemen. Hij gaat een paar donkerblauwe plastic stoelen halen. En van thuis heeft hij een thermoskan hete koffie meegenomen, mèt een peperkoek. Zo is het wel een uurtje vol te houden, tussen de jonge spinazieplantjes.

“We zijn in 1993 opgericht” vertelt Kees. “Ik was er toen nog niet bij. Waarom er voor een naam met de molen is gekozen, weet ik niet. Een verband is er verder niet. Ons doel is de bevordering van kweken van groente en siergewassen. Ik ben altijd intensive care-verpleegkundige geweest en verbouwde als hobby eerder op kleine schaal al groente. Ik ben gewoon begonnen, zonder kennis van zaken. Je koopt eens een boek, je krijgt wat tips. Nu heb ik hier twee kavels van honderd vierkante meter en verbouw er van alles. In de kas groeit dus spinazie zoals je ziet en little gem (kleine kropjes sla, red.) en buiten verbouw ik -met name in de zomer- onder andere tuinbonen, aardappels, prei, rode bietjes, rucola-sla, asperges, bloemen etc. Sinds 8 jaar ben ik voorzitter: stelt niet zo heel veel voor hoor. Je bent aanspreekpunt voor de leden, je leidt de jaarvergadering. Meer niet.”

Niet alternatief

Thuis blijkt Kees nog een flinke tuin te hebben. Waarom dan ook nog een volkstuin erbij? “Hier heb je je sociale contacten natuurlijk. We hebben twintig leden en dat is trouwens het maximum. We hebben een kleine wachtlijst met 4 belangstellenden moeten aanleggen. Nou ja, je bent lekker buiten, je produceert echt iets. Je stopt een zaadje in de grond en het gaat groeien. Fascinerend is dat toch? Maar ik voel me niet een soort God of zo hoor haha, nee absoluut niet. We zijn geen fanatieke en overtuigde natuurliefhebbers of zweverige of alternatieve idealisten of iets dergelijks. Sommige mensen hebben echt een totaal verkeerd beeld van ons. We wroeten gewoon in de grond en hebben er simpelweg voldoening van als het een beetje wil lukken. Als club hebben we afgesproken geen bestrijdingsmiddelen te gebruiken. Dat vinden we echt belangrijk. Plagen van schadelijke insecten en kevers voor onze groentes worden op natuurlijke wijze bestreden. Nuttige insecten daarentegen trekken we aan door veel bloemen te kweken.”

Leden

De vereniging bestaat geheel uit Moergestelnaren en bijna de helft is vrouw. “De meesten zijn 60-plus maar er zijn sinds enige tijd ook een paar dertigers lid geworden. Het verloop is gering: Leo Bogaers, Wim Willems en Ad Linkels bijvoorbeeld zijn er vanaf het begin al bij.” Kees vertelt verder dat er niet een heel hecht clubgevoel is. Veel van de leden zijn eerder individueel bezig; van intensieve onderlinge verbondenheid is blijkbaar maar in geringe mate sprake. Kees: “Iedereen doet het op zijn of haar eigen wijze. Natuurlijk kennen we elkaar allemaal en spreek je elkaar. Soms moet je oppassen, anders blijf je praten en bereik je je tuintje niet haha.” Juist omdat iedereen zijn eigen gangetje gaat, is er geen behoefte aan een clublokaal. Ze hebben op de hoek van het terrein alleen een hok voor de opslag van materiaal. Ze houden daar ook hun jaarlijkse BBQ. De ledenvergadering doen ze gewoon in een café in het dorp. Verder hebben ze een gezamenlijke onderhoud-dag en de ‘pittige peperprijs’ waarbij het bijvoorbeeld om de grootste prei gaat.

Buurman Robert komt heel even naar zijn tuintje kijken en Kees zwaait hem vanuit de kas vriendelijk toe. “Je bent er toch altijd mee bezig hè, maar op een ontspannen manier. Onze groente is ook gewoon veel lekkerder, want onbespoten. Als ik ergens op visite ga, geef ik vaak mijn eigen boontjes cadeau. Mijn kleinkinderen neem ik hier ook mee naar toe, als we oppasdag hebben.”

We verlaten de inmiddels iets warmer geworden kas voor een kleine rondleiding tot slot. Kees is duidelijk trots op zijn club. Op de diverse kavels is nog niet veel te zien, maar dat is logisch gezien het jaargetijde.

We nemen afscheid van deze bijzondere club aan de voet van de molen. De voorzitter is ‘een toffe peer’.

Ze hebben weliswaar geen eigen clublokaal, maar gelukkig wel een comfortabele ‘clubkas’ voor eventuele interviews op grauwe dinsdagochtenden…

[KADER]

Naam: Volkstuinvereniging De Molen

Opgericht: 1993

Site: geen

Huidig aantal leden: 20

Clublokaal: geen