Mijn naamgenoot Andy Williams bracht in 1963 de inmiddels befaamde kerstklassieker 'The Most Wonderful Time Of The Year' uit. Waarschijnlijk had hij nog nooit van carnaval gehoord, anders had ie een heel andere kijk gehad op de mooiste tijd van het jaar. Williams heeft nooit in een polonaise gelopen, dat moge duidelijk zijn. Hij tuigde liever een kerstboom op met zijn vrouw, om vervolgens een maand lang te genieten van zijn kinderen die met kerstbelletjes klingelden. Nou, lekker dan!
Hoe kan het toch dat zo’n gezellige, positieve en vrolijke jongen zo’n enorme hekel heeft aan de kerstdagen? Dat begint al met het versturen van de kerstkaarten. Ik heb dit jaar 74 kerstkaarten verstuurd, tot nu toe. En ik heb er pas 4 terug. Ik kijk het nog even aan tot na het weekend, maar dan gaan de herinneringen er uit. Het versturen van kerstkaarten is sowieso geen pretje meer. Ze zijn namelijk haast niet meer te betalen. Er schijnt een papiertekort te zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de prijs van de postzegel zelf.
Ik vind het sowieso heel erg onpersoonlijk allemaal. Ga gewoon langs of bel iemand op. Het toppunt van onpersoonlijkheid is nog wel een kerstkaartje afgeven bij iemand bij wie je toch al toevallig op visite bent. Maar goed, ook dat gaat allemaal verdwijnen. Over tien jaar wensen we elkaar in die donkere dagen allemaal een vrolijke QR-code toe. Merry QRistmas and a Happy new QueeR. Bliep bliep.
Ik probeer het voor mezelf nog een beetje leuk te maken, dat kerstkaartengebeuren. En dat pak ik als volgt aan: een paar dagen voor Kerstmis ga ik alle kerstkaarten die ik zelf heb ontvangen bij andere mensen uit onze straat in de brievenbus gooien. Ik maak dan midden in de nacht een rondje. Dikke winterjas aan, wollen muts op, en kies dan een willekeurig aantal brievenbussen. Ik ben dan altijd benieuwd of deze mensen bereid zijn om de ‘zogenaamd verkeerd bezorgde kaarten’ bij mij in de bus te bezorgen. Ik houd dat dan thuis precies bij op een lijstje.
Wat ik dan grappig vind, is om op eerste kerstdag, om 5.00 uur ’s ochtends, wanneer iedereen nog ligt te pitten, mijn lijstje erbij te pakken. Om dan vervolgens bij eenieder die het vertikt heeft om mijn kaartje terug in mijn brievenbus te gooien, een kerstkaart van mijzelf in de bus te gooien. En dan met de tekst: ‘Op de valreep, maar niet minder gemeend, Fijne kerstdagen! Groeten, Andy Marcelissen’.
Dan hebben ze dus al twee kaarten van mij en dat voelt heel erg ongemakkelijk. Ze voelen zich dan psychologisch gedwongen om er eentje terug te geven. En op eerste kerstdag zit niemand daar op te wachten. Het heeft iets ongemakkelijks en daar kan ik ontzettend van genieten. Het zijn die kleine dingetjes die mijn kerst nog een beetje aangenaam maken.
Ja, ik houd de buurt wel bezig hoor. En de mensen van wie ik heel veel houd, krijgen een beetje extra spuug op de kerstenvelop. Zo ben ik dan ook weer.