Ik neem u mee terug naar 4 september 1955. Naar een bankje in een park waar Jan en ik elkaar die dag voor het eerst bij toeval ontmoetten. Zestien waren we. De vonk sprong meteen over. Beiden beseften we: wij gaan ons leven delen. En dat gebeurde: 67 jaar lang.

Liep onze verkering van een leien dakje? Was dat maar waar. Mijn lieve vader was dominee. We mochten geen verkering hebben met iemand die niet van onze kerk was. Dus ontmoetten Jan en ik elkaar stiekem. Mijn ouders kwamen er na een jaar achter. Einde verhaal? Gelukkig niet. Ik kreeg longtuberculose en lag anderhalf jaar in een sanatorium. Met toestemming van mijn ouders, die begrepen dat ik Jan zo miste, zocht hij mij op. Anderhalf jaar reed hij op zijn bromfiets elke zondag op en neer tussen Dordrecht en Soestduinen. Door weer en wind, ook toen het twaalf graden vroor. Mijn ouders kregen groot respect voor Jan.

Vrijdag d’n 13e

Met bijgeloof hoef je bij ons niet aan te komen. Mijn vader trouwde ons in december 1962 op vrijdag d’n 13e. Snel werden we de gelukkige ouders van twee dochters en jaren later van twee schoonzonen, gevolgd door drie kleinzonen. Toen de dochters tieners waren, kreeg ik in 1974 een freelance baan aangeboden bij het Brabants Dagblad. Sommige mensen vonden dat schandalig. Een vrouw hoorde achter het aanrecht. Jan dacht daar anders over. Hij zei ongeveer het volgende: “Geke, je komt uit een schrijversfamilie. Maak gebruik van je gave. Van het geld dat je verdient, betalen we tweemaal in de week een huishoudelijke hulp. Waardoor je voldoende tijd overhoudt voor onze kinderen.” Zo was Jan, altijd zoeken naar oplossingen.

Een hoofdredacteur adviseerde mij in 1997 om mijn columns in een boek om te zetten. Een lawine volgde: 14 boeken in 26 jaar. Dankzij Jan. Hij nam een deel van mijn huishoudelijke taken over en grapte tegen anderen: “Geke schrijft per kilo.”

Sociaal bewogen

Jan van de Merwe was een sociaal bewogen man, die rust en vertrouwen uitstraalde, goed naar anderen kon luisteren, en die zich jarenlang inzette voor ouderen, zich inleefde in hun problemen en hen tot steun probeerde te zijn. Zijn uitgangspunt luidde: ’Zorg dragen voor een ander, dat doe je gewoon’.

In juni 2018 overleefde Jan ternauwernood een ernstig hersenstaminfarct. Een jaar lang revalideerde hij in De Tolbrug naast het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Toen hij eindelijk weer zelfstandig kon lopen en dus ook weer onze hond kon uitlaten, kreeg hij longvlieskanker en keerde de verlamming terug. ’Dat ik volledig van anderen afhankelijk ben’, was de enige klacht die de laatste vijf jaar over zijn lippen kwam. Typisch Jan. Bewonderingswaardig!

Geke van de Merwe