Nog maar een jaar geleden speelden ze Young Frankenstein. Toen schreef ik: ‘Het was een lange zit … gelukkig’. Dit keer moet dat ‘gelukkig’ een beetje achterwege blijven, helaas. En hoho, dat komt niet door het spel, het decor, de kostuums, de muziek, de dans en de zang hè, want werkelijk al die dingen werden tot in detail geweldig uitgevoerd. Nee, in dit geval was het verhaal de veroorzaker.

Dit weekend speelde Musicalvereniging Con Brio de Tony Award-winnende moordmysteriemusical Curtains: ‘Een komische whodunnit vol spanningen, intriges en romantiek, van de makers van Broadwayhits Cabaret en Chicago’, aldus de folder.

Western

Dat verhaal dan: Als het doek tijdens de première van Robbin’ Hood valt voor hun hoofdrolspeelster, verschijnt inspecteur Cioffi als een heuse Poirot uit de detectives van Agatha Christie. Vanaf dan mag niemand het theater meer verlaten en zijn de schijnwerpers op iedereen gericht. Iemand heeft namelijk een moord op zijn of haar geweten... Terwijl hij iedereen ondervraagt …oeps .. en dat duurde en dat duurde, want zowat de hele cast hoorde tot de verdachten. Van toneelmeester tot danseres tot regisseur tot Bernstein. In totaal een man/vrouw of 25. Intussen ontpopt de rechercheur zich als een soort regisseur. Wat het allemaal nóg verwarrender maakte waren de decorwisselingen. Robbin Hood speelde zich af in Engeland, maar in dit geval werd hij neergezet in een Western decor, met saloon, fort en al. En dat is raarrrr…. Uiteindelijk bleek mevrouw Epstein haar kerel te hebben opgeknoopt en de recensent van de krant vermoordde er ook een uit jaloezie.

Bokaal

Ondergetekende zag de première en daar spelen zenuwen meestal een behoorlijke rol. Dat maakte dat de verstaanbaarheid in het eerste deel nogal eens onduidelijk was. Mevrouw Bernstein zat met haar zang ook nogal eens behoorlijk tegen de toon aan. Dat even los van haar geweldige spel overigens. En moet je daar dan op beoordelen? Ja, ook. Gelukkig stond daar een heleboel tegenover. De geweldige scene met de brancard, de scene met de krantjes (recensies), de manier waarop Bernstein werd vermoord in de scene met het toneeldoek, de manier waarop de regisseur ‘het licht’ had gezien … het was hilarisch en bijzonder knap uitgevoerd. Dat de gedachte hoofdrolspeelster werd vermoord leidde tot de uitspraak: ‘En de dader? Krijgt die een bokaal?’

Je zou een musical kunnen zien als een operette 2.0. In een operette ligt het accent op de zang en de overige accenten lagen op de muziek en de kostuums. Bij Con Brio wordt ook echt geacteerd en als je ooit een toneelgezelschap ‘bekritiseert’ draait het altijd om de regisseur. Bas de Bont kan hier een dik compliment in zijn zak stoppen, zonder de anderen ook maar iets tekort te doen.

evr

(foto’s Casper van Aggelen)