Heel veel mensen die de voorstelling van de Openluchtspelgroep de afgelopen weken bezochten gingen met meer vragen naar huis dan waarmee ze gekomen waren, zoveel is zeker. Want wie was nou de vader van dat kind? Wie de moeder? Waarom was dat negenjarig ventje zo’n etterbakkie en waarom was hij ruim anderhalve kop groter dan zijn ‘moeder’? En wat deden die laddertjes er steeds bij? Welke schone schijn werd er opgehouden?

‘Ze komt zo’ heette het, geregisseerd en grotendeels ook geschreven door Merel Bloemsaat. Een raar toneelstuk, maar is dat nou ook net niet de bedoeling, is dat nou ook net iets van deze tijd, van de warboel waarin we leven? Want ooit waren er mannetjes en vrouwtjes, nu niet meer.

Voor de pauze was het redelijk goed te volgen. Janis Joplin begeleidde de groep een commune in, voor die tijd heel gewoon. Beetje saai eigenlijk. Mooi huis, een soort van kasteel en iedereen die binnen werd gelokt was ‘happy’. Te duur voor de twee die het kochten dus werd er naar medebewoners ‘gezocht’. Die kwamen als vanzelf aanwaaien. “Oh”, zei iemand die het hele stuk had gezien, “ik vond het voor de pauze nog best aardig.” Dat doet dus verlangen naar wat er na die pauze zou komen, want deel 1 vond ondergetekende dus een beetje saai.

Nou, het duurde niet lang of de eerste barstjes in de commune (ook heel gebruikelijk toen) werden duidelijk. Wie was de moeder van dat meisje? Ging de ouwe heer vreemd en zo ja, met wie? En waarom gebruiken oudere mensen zoveel moeilijke woorden terwijl het zoveel simpeler kan? De twee ukkies hielden in enkele toneelstukjes de oudjes voor dat al hun geouwehoer nergens toe leidde, hooguit tot eigenbelang. Schone schijn dus, keeping up appearances. Waarop uiteindelijk de nestor (annex vreemdganger) zich liet ontvallen: ‘Ze komt zo’.

Raarrrrr, zou Jiskefet hebben gezegd. Maar niemand op de tribune durfde het aan om op te staan en te zeggen: Raarrrrrr…. Zeker, we hebben mooiere en leukere stukken gezien van de groep daar in dat fraaie theater, maar niet vaak werd het publiek met zo veel vragen huiswaarts gestuurd.

evr

(foto’s Casper van Aggelen)