De 49 jarige Sacha zit in het publiek. Zij danst ook bij Tamara, maar is vanwege een blessure al lange tijd uitgeschakeld. “Nu zit ik bij een groep die niet meedoet aan de voorstelling, maar ik kom kijken naar vriendinnen uit andere groepen. Zelf heb ik jarenlang mee gedaan met de shows. Het is een intensieve dag, maar wel heel erg leuk. Het dansplezier wordt van generatie op generatie over gegeven, want ook de kinderen van die vriendinnen zitten inmiddels bij de Dansfabriek.”

Een aantal weken geleden was het dansschool Eigenwijzer die de Bussel tot de nok toe vulde, nu was de Dansfabriek van eigenaresse Tamara Snoeren aan de beurt. Er staat een lange rij te wachten met voornamelijk familie, vrienden en bekenden. Het merendeel van de bezoekers heeft zich netjes opgedoft, klaar voor de eerste van de vier voorstellingen die vandaag gegeven worden.

Bijzonder

Een van de kleintjes op het podium, vindt het even niet zo leuk. Huilend roept ze om haar moeder, die haar snel achter de coulissen geruststelt. Tamara doet op het podium de pasjes voor en zo durft het meisje toch de show te volbrengen. “Dat maakt deze show zo bijzonder. Van jong tot oud doet mee en de optredens zijn heel divers.” Thijs en Astrid zijn onder de indruk. Hun tienerdochter Britt doet vandaag voor de eerste keer mee en laat een stoere dans zien. “Heel gaaf. Van alle dansers groot en klein is het zo knap dat ze daar gaan staan voor een uitverkochte Bussel”.

Diversiteit alom

22 nummers lang is het een perfecte mix van verschillende dansstijlen en leeftijden. Snelle muziek wordt gevolgd door langzame en vice versa. De wedstrijdteams, blackout groepen geheten, laten strakke bewegingen vol passie en power zien. Weer andere groepen blinken uit in vloeiende moves. Een handjevol stoere knullen bewijzen dat breakdance meer is dan alleen op je hoofd staan en rondjes draaien. En de jongste dansers, vanaf ongeveer 2 ½ jaar, zijn schattig en ontroeren keer op keer. Het is duidelijk dat er zorg en aandacht is besteed aan de kledingkeuze, de mimiek, de muziek en eigenlijk aan elke seconde die op het podium wordt doorgebracht. De choreografie is zo opgezet dat elke danser zijn ‘moment of fame’ krijgt en gedurende de dans even vooraan staat.

Ging alles dan perfect? Nee, natuurlijk niet. Soms gaat er een pasje verkeerd en één danser verliest zelfs haar schoen tijdens het optreden. Dat je dan gewoon op je sokken door blijft dansen, is een compliment waard. En als je maatje zijn bivakmuts niet op het juiste moment opzet, dan zet de ander ‘m ook snel af. Dat is pas echt teamwork en inspelen op elkaar. Kortom: het was een mooie, wervelende show, deze ‘chapter Fourteen’. Het is te hopen dat Tamara snel een vervangende locatie vindt, zodat al deze dansers lekker kunnen blijven dansen en we volgend jaar weer kunnen komen kijken.

DvB

(foto’s Casper van Aggelen)