Ze houden wel van uitdaging, de bandleden van de Pink Floyd tributeband Impulse. Want je moet het maar durven om meesterwerken van zo’n iconische band als Pink Floyd in de kerk te spelen. En om de spanning op te voeren: een dag van tevoren was het nog maar de vraag of het concert kon doorgaan. Want tijdens de repetitie op zaterdag speelde Impulse de stukken uit het plafond van de monumentale kerk. Zowel voor de band als huisbaas de Stichting d’Houtse Kerk werd het daarom een extra spannend concert.

Sinds 2006 speelt Impulse uit Oosterhout het Pink Floyd-repertoire. Bandleden Henk van Bebber (drums en zang), Jan Evers (bas en zang), Hans Goossens (sologitaar), Ronald Huizer (gitaar en bas) en Rob van de Mark (toetsen) kun je dus zeker door de wol geverfde professionals noemen. Als extra effect leek het hun geweldig om die nummers eens te spelen in een echte kerk, met galmende akoestiek en de eigen toetsenist op het kerkorgel. De Houtse Sint-Corneliuskerk kwam in beeld, waar sinds 2016 geen diensten meer worden gehouden. En zo geschiedde.

Brokstukken

En ja, er werd geknald. Dat bleek toen tijdens de repetitie op zaterdag de band al de stukken uit het plafond speelde. Ook letterlijk. Door al die decibellen kwam het kalk op een zwakke plek in het plafond naar beneden. Voor de echte fans was de vergelijking met het optreden van Pink Floyd in Venetië in 1989 gauw gemaakt. Daar werd gewaarschuwd dat de mozaïeken van de San Marco basiliek konden loskomen. Uiteindelijk moest het stadsbestuur in de nasleep van dit concert zelfs vertrekken. Was dat de reden dat Miranda van Bragt van de Stichting d’Houtse kerk er slecht van geslapen had? Gelukkig waren de brokstukken zondag netjes opgeveegd en enkele rijen banken uit voorzorg afgesloten. The show must go on.

En wat tegenwoordig niet meer lukt, kreeg Impulse wel voor elkaar: een bomvolle kerk. Zo’n 260 bezoekers zochten hun plekje op de stoelen en kerkbanken, al dan niet met een meegebracht kussentje. Toen het kerkorgel ‘Shine on You Crazy Diamond’ inzette, werden de kerkgangers stil. Voor frontman en bassist Jan Evers leek het de gewoonste zaak van de wereld. “We gaan voor jullie lekker een aantal nummers spelen,” zei hij rustig.

Bombastisch

En zeker, het klonk allemaal nog bombastischer met het pijporgel en nog melodischer dankzij het engelachtige achtergrondkoor, net als vroeger met Maartje Ongering en Gerda Cocu. Alsof de tijd had stilgestaan. Bij ‘Them and Us’ pakte Jan Evers zijn saxofoon erbij en gitaarvirtuoos Hans Goossens soleerde als David Gilmour. De met name grijzige en kalende hoofden in de banken deinden mee. Want je kon er niet omheen: de fans waren ouder geworden, maar de muziek stond nog als een …kerk.

Er kwam een nummer aan van 15 minuten, heel normaal bij Pink Floyd, en het publiek werd uitgenodigd te gaan staan. Even de stramme benen strekken bij ‘Dark Side of the Moon’. “Als we maar niet hoeven te knielen,” zei iemand. Het bleef bij staand meewiegen in de kerkbanken. En op de heetste 1e september sinds mensenheugenis liep de temperatuur binnen flink op.

Kerkklokken

Toen luidden buiten de echte kerkklokken. Nog voordat toetsenist Rob van der Mark zijn ‘eigen’ kerkklokken liet klinken. Daarmee werd ‘High Hopes’ van het album Division Bell ingezet. De gemeente genoot. Als (op een na) laatste nummer kwam de topper ‘Wish You Were Here’. Tijd om iedereen te bedanken. Dat het geluid in de kerk een uitdaging zou worden, wisten ze van tevoren. Geluidsman Jan Schellekens rende af en toe naar voren om wat bij te stellen. “Het geluid heb je toch aardig voor elkaar gekregen,” zei Evers droogjes toen hij het geluidsteam bedankte. Ook de achtergrondzangeressen werden in de bloemetjes gezet en natuurlijk Miranda van Bragt als huisbaas. Zij werd bedankt voor de gastvrijheid met de belofte dat de band een donatie doet. Die kan de kerk goed gebruiken bij herstel van het dak. Ook bij het enorme slotapplaus bleef het pleister gelukkig zitten. Het was volbracht.

Besmet

De nazit was in Café De Vier Linden. Hoe de fans het vonden? Peter van Blerck was fan vanaf zijn vijftiende. “De beste band van de wereld,” vond hij. Hij had genoten. Jacques en Annemieke Huijbregts zaten al in de kerk te glunderen samen met dochter Martine. Hij was erbij in 1988 in de Kuip. Martine was door hen ‘besmet’ geraakt met het Pink Floyd-virus. Op de vraag aan Jan Evers of dit concert naar meer smaakte, antwoordde hij diplomatiek. “Eerst maar evalueren met zijn allen.” Buiten onder de lindebomen ging het bier rond.

CC