Vera Lynn werd vervangen door Maartje van Bijnen, Frank Sinatra door Robert Brekelmans. En dat deden ze allebei prima, dat moet gezegd. De VSOP Bigband (onder leiding van Frits Bayens) legde de basis voor na-oorlogse nummers van bijvoorbeeld Count Basie en Duke Ellington.

De gemiddelde leeftijd van de orkestleden (samen ouder dan duizend jaar en dankzij invaller Leo van Mook werd dat nog wat naar beneden gebracht …) is aan de hoge kant en ja, soms was dat ook wel te horen. Inzetten, riffs, ze klonken nogal eens in veelvoud. Omanido heet dat dan. Maar zulke dingen doen aan het sfeertje natuurlijk weinig af. The lady is a tramp, I’ve got you under my skin, One o’clock jump, zomaar een greep uit wat destijds uitermate ‘hip’ was. Het weer was prima en het was druk in de tuin, drukker is het nog niet geweest. Tot slot natuurlijk het We’ll meet again, dat massaal werd meegezongen dan wel geneuried. Die groet gaat namelijk ook op voor de mensen die regelmatig de Schelptuin bezoeken want dit was de afsluiting van het seizoen.

evr

(foto’s Casper van Aggelen)