Ja, toen waren ‘we’ blij, blij dat ‘ze’ weg waren, zich hadden overgegeven. Maar da’s 80 jaar geleden hè. Hebt u de euforie nog meegemaakt? En de eeuwige vrede wàs er al nooit en zal er ook nooit komen, daar zijn we mensen voor. En ja, mensen maken wel eens ruzie. Dus dringt de vraag zich als vanzelf op òf herdenken nog wel zo zinvol is. Als je onze regering als voorbeeld voor vrede neemt (wat ze wel zouden moeten zijn) dan krab je je wel eens achter de oren, om over die ‘sociale’ media maar te zwijgen.

Maar talloze mensen vinden het de moeite meer dan waard om er bij stil te staan. Dat bleek vrijdag wel bij de opening van de tentoonstelling die de heemkundekring heeft ingericht in de foyer van de Bussel (tot 7 november te zien) en ’s avonds tijdens het herdenkingsconcert.

Granaathuls

Heemkunde-voorzitter Hans Braat lichtte de expositie toe: “Die is samengesteld uit persoonlijke herinneringen en ervaringen.” Hij las enkele citaten voor uit dagboeken uit die tijd en deelde natuurlijk veel complimenten uit aan de samenstellers. Burgemeester Backhuijs kneep hem sinds enkele jaren ook ‘voor wat ons misschien nog te wachten staat, omdat het zo dichtbij is’. Via de familie Van der Aa kwam de gemeente in het bezit van iets wat leek op een granaathuls met daarin een gravure over 30 oktober 1944. Die legde hij samen met Braat in een van de vitrines. Daarmee was de expositie geopend.

Poolse les

Zaterdagavond dus het herdenkingsconcert. Prima koor, prima muziekkapel. Maar voordat die echt van start konden was er eerst een ellenlange les in de Poolse taal. Alle belangrijke gasten uit Polen werden voorgesteld in het Nederlands en daarna diezelfde mensen nog eens in het Pools. En steeds een groot applaus natuurlijk, zelfs een (terecht) staande ovatie voor de enige veteraan die met zijn pantserdivisie Oosterhout had helpen bevrijden. Vervolgens werden alle Nederlandse hotemetoten voorgesteld in het Nederlands en dan weer in het Pools. En weer steeds een (ietsje minder) groot applaus natuurlijk, want beleefdheid vierde hoogtij. Vervolgens mocht de Poolse dirigent vertellen wat hij ging doen, en dat moest natuurlijk ook vertaald worden. Drie kwartier verder kon er eindelijk worden gemusiceerd en gezongen en jazeker, dat klonk als een klok, inclusief de remake van Vera Lynn. “Een emotioneel concert”, aldus veel aanwezigen.

Swingen

Ik heb een tip aan alle koren die zaterdag de Bussel bevolkten: Noteer 19 november 20.15 uur Bussel in jullie agenda en bestel kaarten. Als je een ècht swingend koor wil zien en horen is het Ndlovu Youth Choir een heuse aanrader. Want wat zaterdag vooral opviel was het enorme vrouwelijk overschot aan koorleden, het uitermate geringe volume dat veel koren voortbrachten (hoewel de akoestiek van de foyer daar ook niet echt aan meewerkt) en de niet-swingende stukken uit het repertoire. In de danspasjes ging het jazzgevoel nog wel, maar het klonk allemaal een beetje als een drumband. Gewoon lekkere koormuziek gaat hen stukken beter af. Het was ook een soort van ledenwerfactie natuurlijk, met die 80 jaar had het niet zo veel van doen. Mannen stonden er overigens genoeg, maar die stonden allemaal naar hun vrouw te luisteren. Cadans sloot het – ondanks het heerlijke weer - best druk bezochte festival samen met de Nachtegalen af.

Waarmee het eerste weekend van de herdenking ook ten einde kwam. Komend weekend is er weer van alles te doen rond dit thema, onder andere in het park.

evr

(foto’s Casper van Aggelen)