Na een succesvol concert in de Stadstuin in september leek het fotograaf Gerard Kievits een leuk idee om de daar optredende Oosterhoutse muzikanten eens onder de loep te nemen. Afkomst, talent, omgeving hebben allemaal invloed op het uiteindelijke resultaat: Een leven door en vooral vol met muziek. Nu Vic Storm – van ‘s Gravensande.

Terwijl hij al enige tijd geen Oosterhouter meer is, liggen zijn roots absoluut in het muziekgebeuren in de wijk de Besterd. De Mgr,. Frenckenstraat in het hart van die wijk was zijn aanvankelijk adres. Daar was dan ook een garagebox beschikbaar voor de repetities van The Screamers (met o.a. Kaz Lux)

Kom je uit een muzikaal gezin / familie? En van wie uit je directe omgeving kreeg je inspiratie?

Wij kwamen in 1957 naar Nederland vanuit Indonesië waar mijn vader ook daar al deel uitmaakte van een daar populair Radio orkest. Mijn vader was breed inzetbaar want hij bespeelde allerlei snaarinstrumenten. En belangrijker, hij nam ons, zijn 3 zonen regelmatig mee als er uitzendingen waren. Toen al trokken de activiteiten van de drummer mij meer dan het snarenspul. Moeder zorgde prima voor ons maar was in die zin geen aanvulling daarop. Ook in Nederland wist vader het tot een actief radio orkest te brengen. Zo wist hij mijn broer Ben toch tot het bespelen van de basgitaar te krijgen. Mijn broer Fons speelde overigens gitaar bij o.a. “The Tuney Strings” waar Wim van Tilburg later ook nog geruime tijd deel van uit maakte. Fons is zich gaan bekwamen in het tekenen en schilderen,

Kwam de keuze voor het instrument dat je later bent gaan bespelen geheel uit jezelf?

Jazeker, ik wandelde tijdens studio opnames toch vaak van de snarensectie naar de drummer. Van Jeffrey Charlston een trommel en een bekken gekregen omdat ik er toch net wat handiger mee was. Die verving ik dan ook bij “The Screamers”.

Wat was je eerste “echte” instrument? En wie was je eerste directe aanzet tot het leren om erop te kunnen spelen.

Dat was een Hohner drumstel, destijds gekocht bij Muziekhandel SOL in Breda. Maar voor die tijd zat ik toch al regelmatig op mijn kamer te oefenen op een koperen dienblad met sate stokjes en werd daar dan ook regelmatig mee geplaagd.

Wat vind je van deze stelling: “Het is altijd beter meteen een gedegen professioneel begeleide opleiding te volgen dan zelf maar wat aan te klungelen”.

Er was nauwelijks iets op gebied van een professionele begeleiding. Dat betekende veel kopëren van anderen en goed luisteren naar platen en daar leerde je veel van. Later wel een aantal jaren nog op de muziekschool in Tilburg gezeten maar als autodidact werkte ik toch het liefst gericht met de muziek waar ik van hield. Daarnaast heeft het spelen in commerciële bands me toch veel opgeleverd. Breed georiënteerd moest je wel zijn maar dat leverde zeker ook winst op: Meer stijlen om je in te bekwamen en te leren waarderen.

Vond je West Brabant en in het bijzonder Oosterhout een goede plek om je talenten op muziekgebied te ontwikkelen?

Er was genoeg gelegenheid om op te treden in de directe omgeving. Elke stad of dorp had wel een eigen jeugdsoos. Ik verhuisde later naar Tilburg maar bleef toch een beetje gericht op het Oosterhoutse gebeuren. We probeerden met Omaha (met o.a. Ad Raams, Ab Eerkens en Noud Koevoets) toch meer de alternatieve kant op de gaan met veel eigen werk. The Sheridans was weer een van die bands in het danscircuit actief en aan de andere kant was het ook leuk om een talentenjacht in Utrecht met Kaz Luz te winnen. Een proefopname was een van de beloningen. We namen toen onze versie van “Down Man” op met o.a. Huub Teunissen op toetsen maar dat werd niet goed genoeg bevonden. Jan Akkerman en Pierre van der Linden zochten tezamen met Andre Reijnen nog een zanger (Kaz Lux dus.) en wat daar uit voortkwam, is inmiddels Nederlandse muziekgeschiedenis.

Aan wat voor soort collega muzikanten ergert U zich het meest?

Arrogantie die je toch nogal eens tegenkwam en niet alleen bij artiesten maar soms ook bij collega muzikanten. Puntje van aandacht in negatieve zin was toch ook wel al dat reizen en sjouwen….

Hoe zou je jezelf willen positioneren? Percentage puur talent tegenover simpelweg hard werken op ergens te komen….

Er moet zeker een gedeelte talent aanwezig zijn maar ook dan kom je er zonder hard werken niet altijd. Je had naast het muziekleven ook nog een gezin waar je voor diende te zorgen dus een weektaak op een geheel ander gebied.

Zijn er wellicht op muziekgebied toch nog onvervulde wensen / frustraties?

Misschien toch niet genoeg talent om de top te bereiken… Maar toch veel mee mogen maken met o.a. symfonische rockband “Flight” met o.a. Rob Overdijk. Hun CD schijnt het in Japan goed gedaan te hebben! De Indische avonden her en der in het land zeker niet te vergeten.

Wat was de meest memorabele samenwerking met een beroemdheid?

Natuurlijk de samenwerking met Kaz Lux maar bijvoorbeeld ook een optreden met Lee Towers op de illustere Duindigt renbaan. Meedoen aan het programma van Eddy Becker “Kwistig met Muziek” en o.a. het begeleiden van Jack Jersey.

Wat denk je dat het belangrijkste is voor een muzikant om zich te realiseren en eventueel eigen te maken?

Jezelf goed en breed blijven ontwikkelen voor uiteindelijk eigen spelplezier en voor een deel toch ook een eigen stijl en herkenbaarheid.

Welke muziekstijlen spreken je het meeste aan?

Rhythm & Blues, Jazz Rock, Country Rock en waar ik allemaal nog meer voor open sta. OK, op Nederlandstalige muziek na dan...

En tenslotte: Wat is het meest bijzondere wat je in je actieve loopbaan als muzikant hebt meegemaakt? Een leuke anekdote mag altijd natuurlijk.

Soms toch ook wel de mindere momenten : Spelen in Duitsland voor een agressief publiek terwijl enige bescherming in geen velden of wegen te bekennen was. Een bruiloft tussen twee mensen in Akersloot waarvan de twee families elkaar niet konden luchten of zien. Het huwelijk was geloof ik ook al ter ziele na een week. En wij maar proberen de sfeer erin te krijgen. Dat was met “Roulette”, een all round band met o.a. Max van Ginneken (voorheen ook nog lid van “Eastwood”.) Kleine podia? Het summum was wat dat betreft toch wel een podium van 1 meter diep. Zet daar maar eens een drummer achter!