Kim van Eeuwijk. Een vriendelijke meid van 43. Natuurlijke

uitstraling. Heel bescheiden en sociaal. In haar amazone

outfit net terug van een halve dag paardrijden in de bossen. Haar Scandinavische Fjord, een zogeheten verzorgpony, heeft ze een uur geleden gestald. De gezonde blos op haar wangen verraadt dat de buitenlucht haar goed doet. Op deze zonovergoten dinsdagmiddag

hebben we afgesproken aan de rand van het stuifzandgebied, de meest

noordelijke entree van ‘Natuurpoort De Roestelberg’, grenzend aan Kaatsheuvel.

Een verhaal van Harry Hens

Natuurpark De Roestelberg. Wie is er niet groot mee geworden. In de jaren ‘50 en ‘60 van de vorige eeuw was het in ons gezin vaste prik om in de zomervakantie met een zak broodjes en een fles aanmaaklimonade van André van Hilst helemaal te voet naar het natuurgebied te gaan om er volop te kunnen genieten. De Loonse en Drunense Duinen worden nationaal en internationaal terecht aangeprezen als de grootste zandbak van West-Europa. Een parel in het Brabantse buitengebied. Deze enorme, natuurlijke zandverstuiving heeft al bijna 100 jaar een grote aantrekkingskracht op kinderen, op natuurliefhebbers, op huisdieren en op dagjesmensen.

Rustberg

Hoe de naam Roestelberg is ontstaan, is me sinds deze middag ten dele duidelijk geworden. Kim verwachtte deze vraag. Ze heeft haar huiswerk gedaan. Ze vertelt spontaan, wijzend naar de enorme zandhoop voor ons: ”Kijk, zie je die eerste grote duin daar. Ten zuiden daarvan ligt een pad, een viersprong. Dat wordt nu gebruikt door ruiters. Maar rond 1927 was dat een doorgaande weg. Midden in het duingebied. Waarschijnlijk niet meer dan een karrespoor voor paard en wagen en voor een hondenkar. Heel gebruikelijk in die tijd. Allerhande verkeer kruiste elkaar; van west naar oost; van Breda naar ‘s-Hertogenbosch vice versa en van noord naar zuid; van Waalwijk naar Tilburg en omgekeerd.” Kim heeft het van horen zeggen.

Die eerste enorme duin, hij ligt er nog steeds, werd een eeuw geleden in de volksmond ‘de rustberg’ genoemd. Wellicht door soldaten op bivak of door passerende handelsreizigers. Het waarom weet geen hond. Rustberg of roestel… zelfs een oude Dikke van Dale weet het niet. En bij de Heemkundekring waren ze toevallig aan het verhuizen. Later is die naam zeer waarschijnlijk verbasterd tot roestelberg. En zodoende.

Kim’s overgrootouders bestierden vanaf 1927 ‘Hotel Berg en Dal’, daar waar nu het horecabedrijf is gevestigd. Later kwam er een hotel bij en weer later kreeg het de huidige naam. Om een centje bij te verdienen kwamen Anna en Pauw op het lumineuze idee om water en ranja te gaan verkopen aan passanten langs het karrespoor. Een briljant idee voor die tijd. Elk dubbeltje was tenslotte mooi meegenomen. Dat dubbeltje is in 100 jaar ongeveer € 2,- geworden. Maar dat dubbeltje moest wel drie keer omgedraaid worden, voor het werd uitgegeven.

24 op 7

Kim heeft het horecabloed van geen vreemde. Haar overgrootouders Anna en Pauw, haar grootouders Betsie en Jan en ook haar ouders Ans en Gérard gingen haar voor. Dus was het haast als vanzelfsprekend dat Kim en haar broer Mike, een van de huidige vennoten, het stokje over zouden gaan nemen. Kim volgde de opleiding HCF: Hotel-Café-Food aan De Rooi Pannen in Tilburg. Ze behaalde er alle papieren om een eigen toko te kunnen beginnen. Maar ze koos er heel bewust voor om die allesomvattende 24 op 7 uitdaging niet aan te gaan, maar te kiezen voor een functie op de loonlijst. Dat bevalt haar uitstekend. En alle lesstof van De Rooi Pannen kan zo in de praktijk worden gebracht.

Ondernemerschap

Werkroosters maken. Het aansturen van bar en bediening. De keuken. En poetsen, heel veel poetsen. Niets is voor Kim te veel. Als een nietsvermoedende klant haar ziet werken, dan lijkt het alsof de zaak van haarzelf is. Door haar collega’s wordt ze bestempeld als allemansvriend en alleskunner. Multifunctioneel inzetbaar dus. Op de vraag of ze een goede tip heeft voor jonge, beginnende ondernemers, weet Kim het antwoord treffend te formuleren: ”Volg je hart en je gevoel. Steek je licht op. Ga overal kijken. Doe op die manier veel indrukken op. Houd je ogen open. Lees vakliteratuur. De Kamer van Koophandel helpt je

daar graag bij. Leef je in. En vergeet niet, dat je onderaan moet beginnen. Dat is de beste leerschool. Op de onderste tree van de lange ladder van het ondernemerschap leer je de beginselen van de bedrijfstak die het beste bij jou past. En laat je zeker niet beïnvloeden door goedbedoelde adviezen van anderen. En wanneer het een dag tegenzit, moet je maar denken: Nie mouwe, maar doordauwe… Zó.”

Niks plannen

Kim weet waar ze voor staat. ”Ik geniet enorm van mijn werk. En ik sta midden in het leven, samen met mijn vriend Corné. Een bucketlist heb ik niet. Nooit gehad. Ook geen ultieme droom. Ik kijk gewoon wat er op ons pad komt. Zo kan het gebeuren dat we heel onverwachts samen een weekendje naar Willingen in Sauerland gaan. Niks plannen, gewoon doen!” Bovendien is Kim behalve van Corné ook helemaal weg van dieren. Ze heeft in haar jeugdjaren liefst 14 jaar een pony gehad, ook een Fjordras. Daar kon ze echt van genieten. ‘Ik werk sinds kort vier dagen per week. 40 tot 45 uur. Dus vier keer bijna de klok rond. Zo heb ik gelukkig voldoende tijd voor mijn twee oogappels, Corné en m’n Scandinavische verzorgpony. In deze volgorde.”